قاطعیت در نظم

می گفت جلسه فرمانده ها ساعت هشت یا نه مثلا ( یک ساعتی تعیین می کرد ). سر ساعت که می شد، در را می بست. اگر کسی ده دقیقه دیر می آمد، راهش نمی داد. می گفت:« همان پشت در بایست.» بعد از جلسه با توپ و تشر می رفت سراغش.

عصبانی! می گفت:« وقتی توی جلسه ده دقیقه دیر میای، لابد توی عملیات هم می خوای به دشمن بگی ده دقیقه صبر کن برم آماده شم، بعد بیام بجنگم!این که نمیشه که. این نیروها زیر دستت امانتند؛ می خوای این جوری نگهشوی داری؟!»

     پیاده رو ها                                                    خبردار

در سال گذشته و سال های قبل تر مردم ایران تجربه های اجتماعي و اقتصادي متفاوتی را از سر گذراندند که نمونه هاي آخر آن سهمیه بندی بنزین و هدفمند سازی یارانه هاست.

برخي تصور مي کردند مردم نتوانند با این مسایل و طرح ها کنار بیایند،اما با هر سختي و مشقتي بود مردم همراه شدند.

در تازه ترين مورد از طرح هاي قابل توجه مسئولان،قانون جدید راهنمایی و رانندگی به اجرا درآمده که ارايه دهندگان اين طرح نو ادعا دارند بعد از 30-40 سال تغیيرات مهمی در مقررات مربوط به رانندگي ايجاد شده است.

يکي از جالب ترین بخش هاي اين قانون،جریمه شدن پیاده ها در صورت مقصر شناخته شدن است.کسی تصور نمي کرد که روزی در ایران خودمان قانونی به تصویب برسد که در آن پیاده ها هم جریمه شوند!

چند سال پيش و در دهه هفتاد خورشيدي،زمزمه شد که پليس شبيه اين طرح را در کشور اجرا خواهد کرد.آن زمان کاريکاتوري در يکي از مجلات طنز کشور انتشار يافت که عابر پياده اي از روي خط عابر رد نشده، تخلف کرده بود. پليس هم برگ جريمه اش را درآورد و خواست عابر را جريمه کند.

مرد پشتش را به سمت مامور کرد و گفت:پول ندارم آقاي پليس،شماره ام را بردار! البته آن قانون هيچ وقت اجرايي نشد و در حد همان کاريکاتور و خبر رسانه ها باقي ماند،تا رسيد به ارديبهشت 90.

 برخي باور دارند این قانون خیال بخش قابل توجهي از راننده های محترمی را که فقط به خاطر یک اشتباه عابر پیاده،بی گناه پشت میله های زندان افتادند،راحت کرده است.

براساس قانون جدید راهنمایی و رانندگی اگر وسیله نقلیه ای تمامی نکات و مقررات راهنمایی و رانندگی را رعایت کرده باشد و با عابر پیاده ای تصادف کند،عابر پیاده مقصر شناخته می شود،به همين دليل عابران پیاده بايد مراقب تردد خود در خیابان های اصلی و فرعی باشند.

البته اگرخیابان های شهر از استاندارد های لازم برای پیاده رو ها برخوردار و مناسب سازی شده باشند.!!!!!!!!

 من کارت

وقتی به کشورهای توسعه یافته و نحوه عملکرد آن ها در زمینه های مختلف با استفاده از فن‌آوری های روز نگاه می کنیم، می فهمیم که هنوز خیلی مانده است که به ما هم کشور پیشرفته بگویند و راه زیادی در پیش داریم تا بتوانیم علاوه بر اینکه به فن‌آوری ها دسترسی پیدا  کنیم، بستر فرهنگی مناسب را نیز برای مردم فراهم آوریم. اجرای پروژه بزرگ «من کارت» در شهر ما جزو اقدامات بسیار مفید و کاربردی است که برای اولین بار در کشور انجام شده است. اینکه هر شهروند بتواند یک کارت هوشمند الکترونیکی با امنیت اطلاعاتی بالا داشته باشد، از امکاناتی است که شهرداری مشهد مقدس آن را طراحی کرده و به اجرا درآورده است.

این کار به منظور پرداخت الکترونیک خدمات شهری انجام شده و با توجه به اینکه جمعیت کلانشهرها روز به روز در حال افزایش است، بسیار خوب است که پروژه هایی مانند «من کارت» با هدف هوشمند سازی حمل و نقل در کشور ما انجام شود. مسلما تا به حال کارها و پروژه های دیگری به صورت نیمه کاره یا ناکارآمد انجام گرفته است که هیچ کدام به موفقیت نرسیده است اما «من کارت» پروژه بزرگی است که گام بزرگی را برای رسیدن به ساختار یک شهر الکترونیک فراهم می آورد.

نکته  قابل توجه، این است که برای طراحی و ساخت این کارت از آخرین فن‌آوری های موجود در جهان استفاده شده و تا به حال بیش از 400 سرویس هوشمند برای استفاده از این کارت در نظر گرفته شده است. احتمالا شما هم تا به حال پلاکاردهای تبلیغاتی این پروژه را در گوشه و کنار شهر دیده اید و شاید از وسایل نقلیه ای که دارای سیستم های مخصوص این پروژه هستند نیز استفاده کرده باشید اما با این حال هنوز هم با کاربردهای دقیق این کارت ها آشنایی نداشته یا اطلاعات کمی در مورد طرز استفاده از آن ها داشته باشید. در حال حاضر در بیشتر اتوبوس های درون شهری، سیستم های کارت خوان نصب شده اند و این موضوع باعث می شود که شهروندان مجبور شوند که از این فن‌آوری استفاده کنند و قرار شده که بعد از مشهد، این سیستم در شهرهای دیگر کشورمان هم به اجرا درآید. از جمله نکاتی که در مورد این کارت ها باید بدانید این است که برای دریافت «من کارت» لازم نیست که هزینه ای را بپردازید و فقط بعد از دریافت برای استفاده از آن لازم است که کارت خود را شارژ کنید تا بتوانید برای حمل و نقل پول خود را به صورت الکترونیکی پرداخت کنید.

از امکانات جالبی که در این رابطه وجود دارد، این است که کلیه مسافران و زائران یا افرادی که به صورت موقت به مشهد می آیند هم می توانند از این سیستم هوشمند استفاده کنند؛ به این ترتیب که کارت را از مراکز تعیین شده تهیه می کنند و در صورتی که در هنگام خروج از مشهد هنوز کارت آن ها شارژ داشت، می توانند با تحویل کارت خود به دفاتر امور مشترکین، باقیمانده اعتبار کارت خود را دریافت کنند،یا اینکه کارت را نزد خود نگه داشته و در سفرهای بعدی از آن دوباره استفاده کنند.

البته در حال حاضر به دلیل اینکه این پروژه فقط در شهر مشهد اجرا شده است، امکان استفاده از این کارت در شهرهای دیگر وجود ندارد اما به محض اینکه، این طرح در شهرهای دیگر کشور هم اجرا شود شما می توانید از همان کارتی که در مشهد صادر شده است در شهرها و استان های دیگر هم استفاده کنید.
البته تمام کاربرد این کارت به رفت و آمد با اتوبوس‌های شهری محدود نمی شود و کاربردهای عمده دیگری هم دارد که در ادامه بیان خواهیم کرد. اگر بخواهیم به صورت کلی به این پروژه نگاه کنیم باید بگوییم که در حقیقت «من کارت» یک کیف پول مجازی است که بیشتر به کارهایی اختصاص پیدا می کند که به حمل و نقل مربوط می شوند.

مانند پرداخت هزینه های مربوط به پارکینگ های طبقاتی مراکز مختلف یا کرایه تاکسی های درون شهری، پرداخت هزینه مربوط به کرایه دوچرخه، استفاده از قطار شهری، عوارض مربوط به خودرو یا همچنین پرداخت هزینه طرح ورود به محدوده ترافیک یا هزینه های دیگری مانند معاینه فنی خودرو یا پمپ های گاز هم از طریق این کارت قابل پرداخت است.

البته این پروژه، گسترده تر هم شده است و شما می توانید روی این کارت ها به عنوان یک کارت مالی اعتباری، حساب باز کنید و مثلا با استفاده از آن، از بازارهایی که تحت پوشش هستند، خرید کنید یا در مکان های تفریحی مانند شهربازی، موزه، سینما، باغ وحش یا مراکز ورزشی و فرهنگی- هنری از این کارت به عنوان یک کیف پول برای پرداخت هزینه هایتان استفاده کنید.

به این ترتیب با دریافت «من کارت» شما صاحب کارت معتبری خواهید شد که می توانید به آسانی از آن در تمامی مکان های تحت پوشش که تعداد آن ها هم زیاد است، استفاده کنید و به کارهای خود سرعت بیشتری ببخشید و درگیر کارهایی مانند تهیه بلیت نشوید.

º 

  چرا چراغ‌ راهنمایی قرمز، سبز و زرد است؟              

این روزها چراغ‌های راهنمایی و رانندگی به یک موضوع بسیار عادی در زندگی ما تبدیل شده‌اند و وجود آنها با همین ساختار و رنگ‌های کنونی به قدری برای همه مسلم و پذیرفته شده است که به ندرت به چیزی خارج از کارکرد آنها فکر می‌کنیم و تنها کاری را انجام می‌دهیم که آنها به ما دیکته می‌کنند.

ایسنا: این روزها چراغ‌های راهنمایی و رانندگی به یک موضوع بسیار عادی در زندگی ما تبدیل شده‌اند و وجود آنها با همین ساختار و رنگ‌های کنونی به قدری برای همه مسلم و پذیرفته شده است که به ندرت به چیزی خارج از کارکرد آنها فکر می‌کنیم و تنها کاری را انجام می‌دهیم که آنها به ما دیکته می‌کنند.

 وقتی در سال 1917 میلادی نخستین علائم راهنمایی و رانندگی در شهر «سالت لیک» آمریکا نصب شد، رانندگان آنها را تنها یک شوخی قلمداد کرده و به راحتی آن را نادیده می‌گرفتند. در آن زمان نیروهای پلیس برای اینکه مطمئن شوند رانندگان متوجه عملکرد و وجود چراغ‌های راهنمایی و رانندگی شده‌اند، بسیج شده بودند.

البته تاریخچه استفاده از چراغ‌های راهنمایی و رانندگی به سال 1860 میلادی در شهر لندن بازمی‌گردد که از آنها برای راهنمایی درشکه‌سواران استفاده می‌شد. از آنجا که مخترع چراغ‌های راهنمایی و رانندگی شانس این را نداشت که از برق استفاده کند از همان لامپ‌های گازی شهری استفاده می‌کرد که تنها پس از تاریک شدن هوا، روشن می‌شدند.

اما در یک حادثه نشتی گاز از یکی از این چراغ‌ها سبب بروز انفجار شد و به دنبال مجروح شدن تعدادی از مردم در این حادثه استفاده از چراغ‌های راهنمایی و رانندگی تا زمان عمومی شدن کاربرد انرژی برق، متوقف شد.

چراغ‌های راهنمایی و رانندگی که بسیاری از ما با آنها آشنایی کامل داریم هنوز بر مبنای همان الگوی قدیمی سه‌تایی هستند. با این حال در برخی شهرهای بزرگ به منظور هدایت اتوبوس‌ها و وسایط نقلیه مخصوص، استفاده از چند نوع چراغ راهنمایی و رانندگی با علائم خاص مرسوم شده است.

با این وجود سوال اصلی این است که چرا چراغ‌های راهنمایی و رانندگی از الگوی استاندارد رنگ‌های قرمز در بالا، زرد یا کهربایی در وسط و سبز در پایین استفاده می‌کنند؟

به گزارش ایسنا به نقل از پایگاه اینترنتی بولدراید، پاسخ این سوال برمی‌گردد به نخستین روزهای سفر با قطار که کارگران خط آهن به راهی نیاز داشتند که قطارها را از بروز خطراتی که در پیش رو داشتند، آگاه کنند.

در ابتدا آنها از رنگ «قرمز» به معنی «ایست» استفاده کردند زیرا این رنگ کنایه از «خون» است. رنگ سبز در اصل سمبل احتیاط بود و نور سفید یا بی‌رنگ به معنای موقعیت ایمن بود. اما مشکل اصلی با این ترکیب رنگی این بود که لوکوموتیوران‌ها، نور ستارگان و ماه را با نور سفید چراغ اشتباه گرفته و تصور می‌کردند کل مسیر ایمن است. در نتیجه این مسئله سبب بروز سوانح ریلی جدی می‌شد.

برای رفع این مشکل در نهایت تصمیم بر آن شد که رنگ زرد جایگزین رنگ سفید شود و ترتیب‌بندی رنگ‌های چراغ‌ راهنما تغییر کرد. یعنی رنگ زرد نمایانگر موقعیت خطر و رنگ سبز نمایانگر حرکت و ایمن بودن مسیر شد.

نگاهی به خطوط BRT و ضرورت اجرای آن در مشهد